Niewidzialni tom I

Wyspę tak nieistotną, że nie zawija do niej żaden prom płynący z lądu. Niesamowitych klimat powieści tworzony jest przez udaną narracje i piękny sposób opisywania rzeczywistości. Mieszkańcy wyspy nie mają lekkiego życia, muszą walczyć z żywiołami takimi jak sztormy czy padające śniegi, muszą radzić sobię z pewną izolacją jaką niesie za sobą mieszkanie z dala od innych ludzi. Jednak to właśnie ta wyspa jest całym ich światem, sensem, jak i sposobem, na istnienie. Dzięki niej są w stanie się wyżywić, to ten kawałek ziemi odziedziczyli po przodkach. Jednak miłość do wyspy nie jest łatwa - bo życie na niej też nie jest usłane różami. Całą historię poznajemy z punktu widzenia córki Ingrid, rozpoczynając od jej wczesnych lat dzieciństwa. Jak potoczą się losy jej oraz całej rodziny? Musicie dowiedzieć się sami. Książka zdecydowanie nie jest przegadana - prosty i nieskomplikowany język, którym posługuje się autor mówi tylko to co trzeba powiedzieć aby przekazać głębokie prawdy o życiu. Piękna literatura.

ukazała się pod szyldem Serii Dzieł Pisarzy Skandynawskich Wydawnictwa Poznańskiego. Jest to historia o małej rodzinie zamieszkującej małą norweską wyspę, która jest na tyle nieistotna, że nawet nie zawija tam prom przywożący i odbierający mleko, a która jednak dla rodziny Ingrid stanowi wszystko. To ich świat, ich wszechświat, ich życie. Toczące się w zgodzie z naturą, w rytmie pór roku, pełne pielęgnowania zwierząt, zaplatania sieci rybackich i wykopywania torfu na opał. Mam wrażenie, że „Niewidzialni” to taki wstęp, początek historii, zapoznanie z bohaterami i wyspą, rytmem ich życia i sposobem myślenia. To też początek życia Ingrid, dziewczyna w tym tomie z małego dziecka przeradza się w zaradną, dorosłą młodą kobietę, zdolną do podejmowania decyzji nie tylko za siebie, ale i całą rodzinę. To powieść napisana prostymi słowami, które jednak po złożeniu ukazują głębię i sens życia. To coś nasuwającego na myśl „Małego księcia” - tu jednak mamy jeden osobny świat, jedną planetę. To powieść spokojna, statyczna, dająca czytelnikowi wytchnienie i spokój ducha. Ja skończyłam jej lekturę wczoraj, dzisiaj już za nią tęsknię. Na pewno niedługo powrócę na wyspę Barrøy!

ukazała się pod szyldem Serii Dzieł Pisarzy Skandynawskich Wydawnictwa Poznańskiego. Jest to historia o małej rodzinie zamieszkującej małą norweską wyspę, która jest na tyle nieistotna, że nawet nie zawija tam prom przywożący i odbierający mleko, a która jednak dla rodziny Ingrid stanowi wszystko. To ich świat, ich wszechświat, ich życie. Toczące się w zgodzie z naturą, w rytmie pór roku, pełne pielęgnowania zwierząt, zaplatania sieci rybackich i wykopywania torfu na opał. Mam wrażenie, że „Niewidzialni” to taki wstęp, początek historii, zapoznanie z bohaterami i wyspą, rytmem ich życia i sposobem myślenia. To też początek życia Ingrid, dziewczyna w tym tomie z małego dziecka przeradza się w zaradną, dorosłą młodą kobietę, zdolną do podejmowania decyzji nie tylko za siebie, ale i całą rodzinę. To powieść napisana prostymi słowami, które jednak po złożeniu ukazują głębię i sens życia. To coś nasuwającego na myśl „Małego księcia” - tu jednak mamy jeden osobny świat, jedną planetę. To powieść spokojna, statyczna, dająca czytelnikowi wytchnienie i spokój ducha. Ja skończyłam jej lekturę wczoraj, dzisiaj już za nią tęsknię. Na pewno niedługo powrócę na wyspę Barrøy!

która trafia do samego środka czytelnika. To nie są łatwe przeżycia. Musimy stanąć twarzą w twarz z prawdą. Nie kontrolujemy uczuć. Wnikamy w skandynawską historię i choć w niektórych momentach sprawia nam to ból, wiemy, że ta przygoda nas rozwinie, zmieni coś w nas, jako w ludziach. „Niewidzialni” to historia bliska, a zarazem daleka naszemu sercu. Pierwsza moja styczność z twórczością Roya Jacobsena zostawiła we mnie pustkę, olbrzymie poczucie samotności. Dotarcie do finału Międzynarodowej Nagrody Bookera w 2017 tylko podkreśla wyjątkowość historii. Choć zdaję sobie sprawę, że większość z czytelników podświadomie unika literatury pięknej, bojąc się niezrozumiałego języka, tak za każdym razem chcę Wam podkreślać, że taka proza jest nam potrzebna. Rodzina Barroy zamieszkuje samotnie wyspę. Żyją z tego, co uprawiają. Muszą nauczyć się współpracować z Matką Naturą, która w jednej chwili może pozbawić ich wszystkiego, co mają. Niewidzialny możesz i Ty, i ja. Skazani na to, co wyrzuci morze. Rodzina Barroy to tak naprawdę cztery osoby: mama, tata, dziadek i Ingrid. Pogoda dyktuje im miejsce spania, miejsce przetrwania. Ich wola walki jest zaskakująca, ale także akceptacja tego, co mają. Nie potrzebują niczego ani nikogo więcej. Historia otwiera oczy, uczy pokory, docenienia ulotnej chwili, a także szacunku do Matki Natury. Mamy też walkę z akceptacją tego, co jest dla bohatera niezrozumiałe. Na wyspie byli tylko oni, wyspa nie pozwoli im uciec. Ingrid dojrzewa wraz z nią. Jestem wzruszona, ile emocji kryje się między wierszami i jak wielki wpływ ma otoczenie. Ktoś mógłby pomyśleć, dlaczego się po prostu nie wyprowadzą? Niech sprzedają, co mają! Widzicie, każdy inaczej definiuje szczęście i tego też nas uczy Roy Jacobsen. Czytelnik może odnaleźć na wyspie siebie, tylko czego Ciebie nauczy wyspa? Serdecznie dziękuję Wydawnictwu Poznańskiemu za kolejną powieść, która trafia w sam środek serducha. Niżej umieszczam też Wam cytaty, mam nadzieję, że przekonają Was do sięgnięcia po literaturę piękną. I jak to często lubię powtarzać, spodziewajcie się kolejnych powieści z Serii Skandynawskiej, bo one naprawdę coś zmieniają w człowieku.

która trafia do samego środka czytelnika. To nie są łatwe przeżycia. Musimy stanąć twarzą w twarz z prawdą. Nie kontrolujemy uczuć. Wnikamy w skandynawską historię i choć w niektórych momentach sprawia nam to ból, wiemy, że ta przygoda nas rozwinie, zmieni coś w nas, jako w ludziach. „Niewidzialni” to historia bliska, a zarazem daleka naszemu sercu. Pierwsza moja styczność z twórczością Roya Jacobsena zostawiła we mnie pustkę, olbrzymie poczucie samotności. Dotarcie do finału Międzynarodowej Nagrody Bookera w 2017 tylko podkreśla wyjątkowość historii. Choć zdaję sobie sprawę, że większość z czytelników podświadomie unika literatury pięknej, bojąc się niezrozumiałego języka, tak za każdym razem chcę Wam podkreślać, że taka proza jest nam potrzebna. Rodzina Barroy zamieszkuje samotnie wyspę. Żyją z tego, co uprawiają. Muszą nauczyć się współpracować z Matką Naturą, która w jednej chwili może pozbawić ich wszystkiego, co mają. Niewidzialny możesz i Ty, i ja. Skazani na to, co wyrzuci morze. Rodzina Barroy to tak naprawdę cztery osoby: mama, tata, dziadek i Ingrid. Pogoda dyktuje im miejsce spania, miejsce przetrwania. Ich wola walki jest zaskakująca, ale także akceptacja tego, co mają. Nie potrzebują niczego ani nikogo więcej. Historia otwiera oczy, uczy pokory, docenienia ulotnej chwili, a także szacunku do Matki Natury. Mamy też walkę z akceptacją tego, co jest dla bohatera niezrozumiałe. Na wyspie byli tylko oni, wyspa nie pozwoli im uciec. Ingrid dojrzewa wraz z nią. Jestem wzruszona, ile emocji kryje się między wierszami i jak wielki wpływ ma otoczenie. Ktoś mógłby pomyśleć, dlaczego się po prostu nie wyprowadzą? Niech sprzedają, co mają! Widzicie, każdy inaczej definiuje szczęście i tego też nas uczy Roy Jacobsen. Czytelnik może odnaleźć na wyspie siebie, tylko czego Ciebie nauczy wyspa? Serdecznie dziękuję Wydawnictwu Poznańskiemu za kolejną powieść, która trafia w sam środek serducha. Niżej umieszczam też Wam cytaty, mam nadzieję, że przekonają Was do sięgnięcia po literaturę piękną. I jak to często lubię powtarzać, spodziewajcie się kolejnych powieści z Serii Skandynawskiej, bo one naprawdę coś zmieniają w człowieku.