Tam na niebie są rzeki

skórą, i to długo po tym, jak skończysz ostatnią stronę. Skupia na sobie myśli i wędruje z czytelnikiem przez jego codzienność. Ta właśnie taka jest. Niby literatura piękna, ale bez zadęcia. Niby fikcja, ale wszystko w niej aż zbyt prawdziwe. Może nie każde słowo uderza w punkt, może bawi się w przenośnie, igra z wyobraźnią, przybija piątkę ze skojarzeniem. Jednak jest w tym wszystkim jakaś jasność, czystość myśli... Styl? Zaskakująco lekki, jak na tematykę, która mogłaby przygnieść. Autorka prowadzi narrację pewnie, z rytmem przypominającym nurt rzek – najczęściej leniwy, czasem rwący, ale zawsze zmierzający do czegoś większego. To nie jest książka do kawy ani na raz. To raczej ten typ powieści, którą czytasz powoli, bo czujesz, że nie da się inaczej, jakby wymagała od czytelnika oddechu między rozdziałami. I bardzo dobrze, bo to nie jest fast-food literacki. To opowieść, która smakuje długo i głęboko, która zaostrza apetyt na więcej takich spotkań. Jest tu coś więcej niż tylko dobrze napisane zdania. Jest uważność. Jest czułość do bohaterów – takich bardzo zwykłych i przez to niezwykle ludzkich. Warto wpaść w objęcia tej opowieści, która toczy się w różnych strefach czasowych, ale wszystkie je łączy woda... Mogę tylko dodać #wartojakpieron