Wyspa zaginionych drzew

skrzydłach." ▪︎▪︎ Przeszłość ma duży wpływ na teraźniejszość, to prawda stara jak świat, jednakże ten oklepany frazes, w najnowszej książce Elif Shafak, zachwyca. Ta niezwykła opowieść osadzona na tle tragicznej historii Cypru, porusza do głębi i wyciska z czytelnika morze łez. Nie ma słów, które w pełni oddałyby doskonałość i ogromną wartość tej historii. Wielowymiarowa i poetycka, piękna do bólu i rozdzierająco smutna. A część fabuły gdzie narratorem jest drzewo figowe jest po prostu magiczna. Jedna z najważniejszych książek jakie przeczytałam do tej pory w swoim życiu.

bogata w ważne współcześnie tematy. Wersja historii Romea i Julii na tle konfliktu zbrojnego. Na Cyprze, w latach 70tych XX wieku, zakochali się w sobie Grek i Turczynka. Ich miłość rosła na terenie zakazanym, gdzie sąsiedzi sięgnęli po broń przeciwko sobie tylko dlatego, że należeli do innych narodowości. Ale jest to tylko historia w historii, bo ta podstawowa toczy się w Anglii pod koniec drugiej dekady XXI wieku. Shafak z wyczuciem przedstawia prawdy, tragizm historyczny, pełen bogatych spostrzeżeń natury uniwersalnej. Tematy, jakie w swojej książce porusza, to przede wszystkim poczucie tożsamości, przynależności i wspólnoty. Jednym z narratorów jest drzewo figowe, dzięki któremu możemy spojrzeć na człowieka jak na jeden z miliona gatunków żyjących na Ziemi. Przyglądamy się jego działaniom, tak różnym, tak irracjonalnym od tego, jak zachowują się wszystkie pozostałe ziemskie istnienia. To książka z tych, o których cokolwiek się napisze, to nadal będzie za mało. Tak więc po prostu – czytajcie!

subtelna i urzekająca powieść o miłości, stracie, pamięci, tożsamości, pokoleniowej traumie i niezwykłej mocy natury. Autorka na tle burzliwej, skomplikowanej i bolesnej historii podzielonego Cypru snuje opowieść o zakazanym uczuciu i jego pokoleniowych konsekwencjach. I oddaje głos drzewu figowemu 💚 Figa z mądrością i czułością opowiada o Cyprze, swojej ojczyźnie, o przyrodzie oraz o niełatwych losach Defne i Kostasa, cypryjskiej Turczynki i cypryjskiego Greka. Absolutnie wspaniała powieść! Liryczna, dojrzała, napisana z wrażliwością. I równie kosmopolityczna jak jej autorka. Jeden z moich ulubionych tytułów Elif Shafak. Kocham i gorąco polecam.

przynależności. Nic nie wie o rodzinie, nie zna dalszych krewnych, a wręcz ma do wszystkich żal.. Odkrywanie przeszłości jest przed nią, ponieważ dostaje zadanie ze szkoły, aby dowiedzieć się o swoich korzeniach. Jak się okazuje, wszystko rozpoczęło się kiedy to młody Grek zakochuje się bez pamięci z Turczynce Defne. Miłość ta stoi pod znakiem zapytania, ponieważ dwie tak sobie wrogo nastawione narodowości spotkały się w pięknym uczuciu.. A świadkiem wszystkich ich spotkań jest drzewo figowe, które także ma swoje znaczenie w tej opowieści.. "Za większość cierpienia w królestwie drzew odpowiada gatunek ludzki". Kolejny raz jestem oczarowana literaturą. "Wyspa zaginionych drzew" to niezwykle piękna opowieść, w której to oprócz ludzkiego punktu widzenia możemy spojrzeć na świat z perspektywy drzewa. Brzmi jak czysta abstrakcja, bo jak drzewo może odczuwać, jednak zapewniam Was, że ten sposób przekazania nam czytelnikom obrazu z tego właśnie punktu widzenia, pozwala nam odczuć znacznie więcej. "Każdy z nas gromadzi skrawki i fragmenty, a zdarza się, że twoje skrawki i fragmenty nie pasują do moich. Jaki więc sens rozprawiać o przeszłości, która może tylko wszystkich urazić?" Cudowny przekaz, brakujące fragmenty zlepiają się z każdą stroną tej powieści. Jest tutaj przedstawione naprawdę silne i piękne uczucie, oddanie, ale i smutek jakiego doświadczyli bohaterowie poprzez otaczającą wojnę, ale i uprzedzenia, różnice i podziały kulturowe. Życie jakie jest tutaj przedstawione ukazuje trudy z jakimi muszą się zmierzyć młodzi, wbrew sobie, wbrew zasadom. Jednak pomimo tych wszystkich przeciwności zawsze się znajdzie miejsce na nadzieję i dobroć, na miłość i oddanie. Warto poznać swoją przeszłość, znać losy rodzinne, jednak są też takie historie kiedy to staramy się jedynie zapomnieć. Również w nas samych zachodzą zmiany kiedy to upływający czas zmienia całkowicie nasze podejście do świata. "W miarę jak człowiekowi przybywa lat, coraz mniej przejmuje się tym, co myślą o nim inni, dzięki czemu cieszy się coraz większą swobodą." Tolerancja i zrozumienie otoczenia, poszukiwanie własnej tożsamości, otworzenie się na świat, dobroć, tęsknota w łapiącej za serce prozie, która dodatkowo zmusza nas do refleksji..

traumami jakich mógł doświadczyć człowiek. Historia wielowymiarowa, która wymaga ogromnego skupienia czytelnika. Zakazana miłość, wojna, ogromna rozpacz i tęsknota. Jak bohaterowie odnajdą się w takim świecie? Proza, która pochłania. Wdziera się w człowieka i sprawia, że przeżywamy ją całym sobą, bezustannie wspierając bohaterów. Niezwykłe jest w niej przedstawienie świata przyrody, który towarzyszy bohaterom. Świata, który współgra, daje ostoje i świadomość, że nie jesteśmy sami. Nikt inny nie był świadkiem tyłu wydarzeń, nikt inny, tylko przyroda. Literatura piękna nie jest dla każdego, jednak takie pozycje sprawiają, że możecie ją pokochać. Musicie tylko pozwolić sobie zajrzeć do tego świata, otworzyć się na gatunek, który może zaoferować Wam dużo więcej niż moglibyście przypuszczać. To historia, która jest warta każdej chwili. Opowieść pełna bólu, ale i nadziei. Wielowymiarowa, ale niosąca ważny przekaz. Myślę, że każdy kto po nią sięgnie, będzie zachwycony. Autorka stworzyła prawdziwe dzieło. Polecam całym sercem!

religijnych. W książce opisana została niezwykła siła uczucia. Wartość uświadamiająca, że warto spojrzeć ponad nasze przekonania i różnice. Dostrzeżenie człowieka w osobie po drugie stronie barykady, może uczynić spór nieistotnym. Książka opowiada o poszukiwaniu swoich korzeni, odnajdywaniu tożsamości i jej istocie. Autorka wyzwala w czytelniku najskrytsze emocje i pozostawia go bezbronnego jak dziecko. Powieść poruszy struny serc wielu czytelników. ,,Wyspa zaginionych drzew” to pasjonująca i pomysłowa historia. Opowieść o złamanym sercu, bólu, ale również o nadziei i uzdrowieniu. Polecam ,,Wyspę zaginionych drzew” czytelnikom poszukującym wyjątkowej lektury. Książka jest niesamowitą podróżą, w której głos przejmują zazwyczaj milczący. Historia opowiedziana z wielu perspektyw jest cudowną, przejmującą opowieścią, po którą warto sięgnąć.

“Wyspę zaginionych drzew” błyskawicznie. I trafiła do moich ulubieńców. To powieść o pokonywaniu traumy z przeszłości, traumy przekazywanej z pokolenia na pokolenie i nie pozwalaniu, by ta trauma definiowała nasze życie. To również powieść o (zakazanej) miłości, która nie zna granic państwowych, religijnej bigoterii ani jakichkolwiek granic. Przekracza wszystko, co czyni powyższe kwestie nieistotnymi i bezmyślnymi. Ale jest tu również coś więcej… Jest tu pewnego rodzaju wiadomość dla nas, aby spróbować odłożyć na bok nasze przekonania i różnice. Uszanować pogląd osoby po drugiej stronie płotu. “Wyspa zaginionych drzew” to po prostu niezwykle pomysłowa, pasjonująca i przejmująca historia. Shafak pisze o bólu i złamanym sercu przez pryzmat nadziei, odnowy i uzdrowienia, o potrzebie opowiadania historii z przeszłości, a nie jej grzebania. Otwiera nasze oczy na świat przyrody, uznania jego integralnego miejsca w świecie ludzkości i połączenia się z nim. To niezwykła książka, ze wspaniałymi postaciami i piękną narracją. Jednym słowem - cudowna.

części i szczątkowe echa – pełne zdanie tu, fragment tam, wskazówkę ukrytą gdzieś pomiędzy. W życiu, inaczej niż w książkach, musimy tkać nasze narracje z nici tak cienkich jak delikatne żyłki biegnące w motylich skrzydłach”. I na tym właśnie polega fenomen prozy Elif Shafak. Pisze tak, jakby była mędrcem, który wie o świecie może nie wszystko, ale niewyobrażalnie dużo. A ten fragment pochodzi z jej najnowszej książki „ Wyspa zaginionych drzew”, która trafia do moich ulubieńców, jeśli chodzi o jej twórczość i w ogóle ten rok. Ta książka stanowi niezwykły wielogłos, który rozbrzmiewa echami wojny domowej na Cyprze, wzruszającą historią zakazanej miłości Greka i Turczynki, tęsknotą za utraconą matką, rodziną i ojczyzną, usilnymi poszukiwaniamy własnej tożsamości, wreszcie najbardziej przejmująco śpiewa drzewo figowe. A jego opowieść, a właściwie jej, jest dowodem na to, że Elif Shafak rozumie, jak bardzo my ludzie potrzebujemy Przyrody w naszym życiu, tylko zamiast szukać twarzy, odbicia w lustrze podobnego do nas, musimy się otworzyć na relację ze stworzeniami całkowicie odmiennymi, które potrzebują naszej troski i odwdzięczą się tym samym, jeśli tylko się postaramy i im na to pozwolimy. Przeczytałam tę książkę jednym tchem. Wrócę do niej jeszcze nie raz i nie dwa. Elif Shafak po raz kolejny udowadnia, że jest wybitną pisarką, która nie boi się trudnych tematów. To co mnie najbardziej ujęło to jej troska o Przyrodę. Można ją poczuć niemal już od pierwszych stron. Autorka nie tylko pięknie o niej piszę, ale również przemyca ogrom wiedzy i ciekawostek. Jeśli mielibyście przeczytać tylko jedną książkę Elif Shafak, to wybierzcie tę! Na koniec chciałabym jeszcze podzielić się innym fragmentem z książki, który tak bardzo mnie ujął: „Tak jak wszystkie drzewa nieustannie się komunikują, konkurują i współpracują ze sobą, zarówno nad, jak i pod ziemią, tak opowieści kiełkują, wzrastają i rozkwitają ze swoich splątanych ze sobą niewidzialnych korzeni”. Tłumaczenie: Natalia Wiśniewska