Życie Sus

dorosłą, przeraża i wzbudza ciepłe uczucia. Chciałabym ją przytulić i pokazać inną drogę życiową. Świetnie napisana proza, bez zbędnych słów i zdań.

proste. Nie ma tu dni usłanych różami, wypełnionych szczęściem. Jest dorosła-niedorosła nie-dziewczynka, nie-kobieta i są wyzwania - cel jej życia, ustanawiane w mroku nocy, kiedy jej odwaga przerasta jej niski wzrost. Kolejne dni mijają, a stawka z każdą dobą rośnie, aż w końcu musi osiągnąć punkt kulminacyjny. Sus jest uparta, jeśli w epizodzie odwagi zaakceptowała wyzwanie, nie może się cofnąć przed jego realizacją. Nie jest to życie, które satysfakcjonuje nikogo. Ta książka to kolejne dzieło z grona pisarzy skandynawskich - surowych, brutalnych i nie dających swoim bohaterom prostych rozwiązań i szczęśliwych zakończeń. Podczas lektury współczujemy Sus, jej sytuacja rodzinna i materialna są tragiczne, jej samotność dobija. Z drugiej jednak strony jesteśmy przerażeni jej postrzeganiem świata, jej nieelastycznością, która prowadzi do momentu, z którego odwrotu już nie ma. Bardzo wstrząsnęła mną ta książka, pochłonęła mnie, zmieliła między kartkami i wypluła. I choć potrzebowałam po niej zdecydowanej przerwy od ciężkich tematów, już czytam kolejną z tej serii, bo choć są to powieści wielkiego kalibru, przyciągają mocno i ciekawią następne kawałki duszy czytelniczej, którą znów poranią :D

czytania 🙈 To właśnie one są wielką miłością Sus. "Sus ostrzy swoje noże. Kocha je. Często je wyjmuje i ogląda. To broń, która chętnie zatopiłaby się w ciele; te noże chcą rozdzielać, kroić, zabijać. Narzędzia, które mają swój cel. Przyglądanie się im zawsze daje jej poczucie władzy. Za sprawą noży jej ręce stają się dłuższe, przeczą jej wzrostowi i wadze." "Życie Sus" to książka, która pozostawiła we mnie dziwny rodzaj niepokoju. Z tyłu na okładce można przeczytać, że jest to "współczesna opowieść o rodzinie i zemście, współczucie i piękne". Tylko, że tego piękna w tej książce nie ma ani odrobinę. Musicie mi wierzyć na słowo! 😉 Tytułowa Sus to dziewiętnastoletnia, dorosła kobieta, która wyglądem przypomina dwunastoletniego chłopca. Żeby przytyć pije olej i śmietanę i codziennie waży się na skradzionej ze sklepu wadze. Brat Sus leży w szpitalu z kawałkiem granatu w głowie, a ojciec siedzi w więzieniu za zabicie matki. Samotność Sus wyziera niemal z każdej przeczytanej strony, a rzeczywistość w której żyje przeraża i budzi wstręt. To książka pełna syfu, brutalności i przemocy. Niejednokrotnie chciałam ją rzucić w kąt, bo było mi niedobrze podczas jej czytania. Sus zarabia na życie sprzedając narkotyki dzieciom z podstawówki. Każdego dnia wystawia siebie na próby, testując swoją wytrzymałość fizyczną i psychiczną. Te testy mają przygotować ją na spotkanie z ojcem, który ma wkrótce wyjść z więzienia. Okazuje się jednak, że wcale nie tak łatwo jest być złym człowiekiem... Konstrukcja książki to krótkie i ostre zdania, które wybijają się w głowę i w serce niczym okładkowe noże. Podziwiam odwagę Bengtssona i to, jak za pomocą słów wpływa na emocje czytelnika. Trudno mi jednoznacznie ocenić tę książkę. Budzi skrajne emocje i niepokój, ale czy w książkach nie o to właśnie chodzi? www.instsgram.com/agnethaczyta

czytania 🙈 To właśnie one są wielką miłością Sus. "Sus ostrzy swoje noże. Kocha je. Często je wyjmuje i ogląda. To broń, która chętnie zatopiłaby się w ciele; te noże chcą rozdzielać, kroić, zabijać. Narzędzia, które mają swój cel. Przyglądanie się im zawsze daje jej poczucie władzy. Za sprawą noży jej ręce stają się dłuższe, przeczą jej wzrostowi i wadze." "Życie Sus" to książka, która pozostawiła we mnie dziwny rodzaj niepokoju. Z tyłu na okładce można przeczytać, że jest to "współczesna opowieść o rodzinie i zemście, współczucie i piękne". Tylko, że tego piękna w tej książce nie ma ani odrobinę. Musicie mi wierzyć na słowo! 😉 Tytułowa Sus to dziewiętnastoletnia, dorosła kobieta, która wyglądem przypomina dwunastoletniego chłopca. Żeby przytyć pije olej i śmietanę i codziennie waży się na skradzionej ze sklepu wadze. Brat Sus leży w szpitalu z kawałkiem granatu w głowie, a ojciec siedzi w więzieniu za zabicie matki. Samotność Sus wyziera niemal z każdej przeczytanej strony, a rzeczywistość w której żyje przeraża i budzi wstręt. To książka pełna syfu, brutalności i przemocy. Niejednokrotnie chciałam ją rzucić w kąt, bo było mi niedobrze podczas jej czytania. Sus zarabia na życie sprzedając narkotyki dzieciom z podstawówki. Każdego dnia wystawia siebie na próby, testując swoją wytrzymałość fizyczną i psychiczną. Te testy mają przygotować ją na spotkanie z ojcem, który ma wkrótce wyjść z więzienia. Okazuje się jednak, że wcale nie tak łatwo jest być złym człowiekiem... Konstrukcja książki to krótkie i ostre zdania, które wybijają się w głowę i w serce niczym okładkowe noże. Podziwiam odwagę Bengtssona i to, jak za pomocą słów wpływa na emocje czytelnika. Trudno mi jednoznacznie ocenić tę książkę. Budzi skrajne emocje i niepokój, ale czy w książkach nie o to właśnie chodzi? www.instsgram.com/agnethaczyta

przekaz był wyjątkowo mocny. Surowy, skandynawski klimat oddany w krótkich rozdziałach, szorstkich i ostrych zdaniach, brutalnej rzeczywistości. Sus to 19-letnia dziewczyna z bagażem doświadczeń tak ogromnym, że grubo przewyższającym możliwości niejednego dorosłego człowieka. Ojciec potwór, matka narkomanka, sparaliżowany brat na OIOMie. Ona od małego prowadząca cygańskie życie, od jednej rodziny zastępczej do następnej. Niemożliwością jest żeby takie doświadczenia nie odbiły się na psychice. Człowiek musi wytworzyć mechanizm obronny, inaczej polegnie. Jej sposobem na przetrwanie są testy, które zadaje sobie każdego dnia. Przy czym sprawdzanie siebie ma również drugie dno - przygotowanie psychiczne i fizyczne na powrót ojca z więzienia. 100 pompek dziennie, ostrzenie noży, kradzież, spotkanie o krok od śmierci - to właśnie robi dziewczyna mówiąc “sprawdzam”. Surowy i ostry styl autora niesie za sobą dużo mocniejszy, wyraźniejszy przekaz niż jakiekolwiek ozdobniki językowe. Ta książka, z pozoru krótka i lekka, niesie za sobą ogrom emocji, które mogą przytłoczyć nas podczas czytania. “Życie Sus” to dla mnie opowieść o walce z samą sobą, niesamowitej determinacji do walki z przeciwnościami losu oraz przemożnej i głęboko skrywanym pragnieniu bliskości. To moje pierwsze spotkanie z serią dzieł pisarzy skandynawskich. Mimo iż nie jest to prosta lektura, urzekł mnie styl, prostota i mocny przekaz. Do tego stopnia, że chcę więcej.

przekaz był wyjątkowo mocny. Surowy, skandynawski klimat oddany w krótkich rozdziałach, szorstkich i ostrych zdaniach, brutalnej rzeczywistości. Sus to 19-letnia dziewczyna z bagażem doświadczeń tak ogromnym, że grubo przewyższającym możliwości niejednego dorosłego człowieka. Ojciec potwór, matka narkomanka, sparaliżowany brat na OIOMie. Ona od małego prowadząca cygańskie życie, od jednej rodziny zastępczej do następnej. Niemożliwością jest żeby takie doświadczenia nie odbiły się na psychice. Człowiek musi wytworzyć mechanizm obronny, inaczej polegnie. Jej sposobem na przetrwanie są testy, które zadaje sobie każdego dnia. Przy czym sprawdzanie siebie ma również drugie dno - przygotowanie psychiczne i fizyczne na powrót ojca z więzienia. 100 pompek dziennie, ostrzenie noży, kradzież, spotkanie o krok od śmierci - to właśnie robi dziewczyna mówiąc “sprawdzam”. Surowy i ostry styl autora niesie za sobą dużo mocniejszy, wyraźniejszy przekaz niż jakiekolwiek ozdobniki językowe. Ta książka, z pozoru krótka i lekka, niesie za sobą ogrom emocji, które mogą przytłoczyć nas podczas czytania. “Życie Sus” to dla mnie opowieść o walce z samą sobą, niesamowitej determinacji do walki z przeciwnościami losu oraz przemożnej i głęboko skrywanym pragnieniu bliskości. To moje pierwsze spotkanie z serią dzieł pisarzy skandynawskich. Mimo iż nie jest to prosta lektura, urzekł mnie styl, prostota i mocny przekaz. Do tego stopnia, że chcę więcej.