11 września. Dzień, w którym zatrzymał się świat

mam ciary na plecach, gęsią skórkę na ramionach i łzy w oczach. Nie potrafię. Nie potrafię zrozumieć tego, co wydarzyło się dwie dekady temu. Nie w kontekście ciągu zdarzeń, a przyczyny, która po prostu nie mieści mi się w głowie. Kocham lotnictwo i z zapałem czytam lotnicze publikacje. Kiedy zobaczyłam zapowiedź "11 września" Zuckoffa nie zastanawiałam się, wiedziałam, że przeczytam na pewno. Tym bardziej, że nie jest to książka jak wiele traktujących o tamtych wydarzeniach. To historia zamachów opowiedziana nie z perspektywy maszyn, ale LUDZI, którzy brali w nich udział, którzy stracili ŻYCIE tamtego dnia. To świetny tytuł, bo pozwala poznać, co tak naprawdę wydarzyło się wtedy na niebie. Minuta po minucie, piloci, pasażerowie, zamachowcy. Kontrolerzy ruchu, organy rządowe, dowództwo wojskowe, agencje wywiadowcze. Luki w systemie, które skoordynowane ze sobą precyzyjnie przyczyniły się do ataku terrorystycznego na skalę, która do tej pory nie miała precedensu. Chaos i niepewność jakie zapanowały wśród kontrolerów, kiedy samoloty znikały z radarów. Dyspozytorzy linii lotniczych nie wiedzący co się dzieje. Organy bezpieczeństwa nie mające pewności, czy podnosić myśliwce z lotniska. Piloci wojskowi szukający samolotu pasażerskiego nie wiadomo gdzie (dosłownie). Ten chaos został dokładnie pokazany, każdy błąd systemu wytknięty, a czytelnik może śledzić kolejne potknięcia służb i kolejne "sukcesy" zamachowców. Za to właśnie cenie sobie tą książkę najbardziej. Jak sam autor pisze we wstępie, "11 września.." powstał jako hołd ludziom, którzy ZGINĘLI oraz ich rodzinom. To właśnie odróżnia ją od wielu innych. Jednak mam wrażenie, że w ostatecznym kształcie bardziej niż hołd powstała.. "laurka" (?). Każdy pasażer, który tamtego dnia wsiadł na pokład jednego z czterech samolotów był przykładnym obywatelem bez skazy. Nie twierdzę, że tak nie było, ale na dłuższą metę rzuca się to w oczy bardzo mocno. Niemniej książka pozostaje najlepszą przeczytaną dotychczas w tym temacie.

mam ciary na plecach, gęsią skórkę na ramionach i łzy w oczach. Nie potrafię. Nie potrafię zrozumieć tego, co wydarzyło się dwie dekady temu. Nie w kontekście ciągu zdarzeń, a przyczyny, która po prostu nie mieści mi się w głowie. Kocham lotnictwo i z zapałem czytam lotnicze publikacje. Kiedy zobaczyłam zapowiedź "11 września" Zuckoffa nie zastanawiałam się, wiedziałam, że przeczytam na pewno. Tym bardziej, że nie jest to książka jak wiele traktujących o tamtych wydarzeniach. To historia zamachów opowiedziana nie z perspektywy maszyn, ale LUDZI, którzy brali w nich udział, którzy stracili ŻYCIE tamtego dnia. To świetny tytuł, bo pozwala poznać, co tak naprawdę wydarzyło się wtedy na niebie. Minuta po minucie, piloci, pasażerowie, zamachowcy. Kontrolerzy ruchu, organy rządowe, dowództwo wojskowe, agencje wywiadowcze. Luki w systemie, które skoordynowane ze sobą precyzyjnie przyczyniły się do ataku terrorystycznego na skalę, która do tej pory nie miała precedensu. Chaos i niepewność jakie zapanowały wśród kontrolerów, kiedy samoloty znikały z radarów. Dyspozytorzy linii lotniczych nie wiedzący co się dzieje. Organy bezpieczeństwa nie mające pewności, czy podnosić myśliwce z lotniska. Piloci wojskowi szukający samolotu pasażerskiego nie wiadomo gdzie (dosłownie). Ten chaos został dokładnie pokazany, każdy błąd systemu wytknięty, a czytelnik może śledzić kolejne potknięcia służb i kolejne "sukcesy" zamachowców. Za to właśnie cenie sobie tą książkę najbardziej. Jak sam autor pisze we wstępie, "11 września.." powstał jako hołd ludziom, którzy ZGINĘLI oraz ich rodzinom. To właśnie odróżnia ją od wielu innych. Jednak mam wrażenie, że w ostatecznym kształcie bardziej niż hołd powstała.. "laurka" (?). Każdy pasażer, który tamtego dnia wsiadł na pokład jednego z czterech samolotów był przykładnym obywatelem bez skazy. Nie twierdzę, że tak nie było, ale na dłuższą metę rzuca się to w oczy bardzo mocno. Niemniej książka pozostaje najlepszą przeczytaną dotychczas w tym temacie.

i odtwarza przebieg wydarzeń. Co prawda o zamachach z 11 września 2001 roku napisano już wiele, ale książka Mitchella Zuckoffa wyróżnia się na tle innych. Zamiast kolejnych suchych faktów lub rozważań na temat politycznych, gospodarczych i społecznych przyczyn oraz skutków publikacja autora oddaje głos uczestnikom wydarzeń oraz członkom ich rodzin, nabierając w ten sposób intymnego i osobistego charakteru. Reportaż Zuckoffa łączy indywidualne historie w jedną przejmującą narrację - niczym mozaika zbudowana ze wspomnień, pożegnań, cierpienia, lęku, życzliwości, odwagi, heroizmu, miłości oraz walki o przetrwanie w ekstremalnie trudnej sytuacji. To opowieść o pasażerach porwanych samolotów, którzy stali się żywą bronią terrorystów. O pracownikach i osobach, które 11 września znalazły się w bliźniaczych wieżach i w budynku Pentagonu - ich dramatycznej walce o życie własne i innych. O sanitariuszach i strażakach, którzy niosąc pomoc rannym i uwięzionym ryzykowali własnym zdrowiem i życiem. Wielu z nich zginęło pod gruzami zawalonych wież. O tysiącach ludzi nowojorskiego Manhattanu, którzy zostali pochłonięci przez chmurę pyłu i gruzu w momencie upadku wież. W książce Mitchella Zuckoffa nie ma anonimowego tłum - są konkretne osoby, imiona i nazwiska, oraz ich indywidualne historie. Publikacja wzbudza silne emocje i doskonale uświadamia, jak wielkim ludzkim dramatem stały się wydarzenia z 11 września, zarówno dla ofiar i ocalałych, jak i ich bliskich, przyjaciół i współpracowników. Reportaż Zuckoffa to lektura nieodkładalna, przejmująca i łamiąca serce, ale jednocześnie merytoryczna, skrupulatna i tak bardzo ważna i potrzebna - ukazując osobisty wymiar tragedii 11 września, pozwala zyskać pogłębione, panoramiczne spojrzenie. Dla mnie to doskonały przykład literatury faktu w najlepszym wydaniu i jedna z ważniejszych publikacji serii reporterskiej Wydawnictwa Poznańskiego. Polecam. Zrobiła na mnie ogromne wrażenie 💔