Pojechałam do brata na południe Tom 1

sobie wszystko to, co najlepsze w skandynawskiej prozie – chłód, dystans, wycofanie bohaterów i tajemnicę, którą trzeba rozwiązać. Rozdrapywanie starych ran wychodzi tej autorce mistrzowsko. Już od pierwszych stron Smirnoff zadziwia i dezorientuje czytelników stylem i rozwiązaniami językowymi. Rezygnacja z interpunkcji, łączenie wyrazów – imion i nazwisk, adresów – oddają charakter głównej bohaterki, jej niepewność oraz stosunek do ludzi i miejsc związanych z jej dzieciństwem. Tłumaczka – Agata Teperek – wykonała tytaniczną pracę, a efekt końcowy jest naprawdę znakomity. Pojechałam do brata na południe to powieść ciężka, zarówno za sprawą formy, jak i treści. Czytelnik obserwuje próby przepracowania traum oraz zrozumienia wszystkich wydarzeń z przeszłości, które w odruchu obronnym zostały wyparte. Nie wszystkie decyzje głównej bohaterki są zrozumiałe, nie wszystkie myśli i relacje zostają wyjaśnione, co daje poczucie głębi przedstawionego świata. Janakippo powoli brnie w mroki pamięci – cudzej i własnej – i mierzy się z własną historią. Powieść Karin Smirnoff nie należy do najlżejszych. Zaryzykowałabym nawet stwierdzenie, że to jedna z cięższych pozycji, jakie w ostatnim czasie było dane mi przeczytać, ale trud lektury został całkowicie wynagrodzony i mam nadzieję, że drugi tom nie będzie kazał na siebie długo czekać, bo rzadko zdarza się literatura tak poruszająca i angażująca oraz główna bohaterka, którą ma się ochotę – po ludzku – przytulić.

na motyw rodziny, przypomina nieco rewelacyjny "Testament" Niny Wähä (polecam!), ale jest zdecydowanie mocniejsza, bardziej szczera i mroczna. To opowieść o małej, zamkniętej i pogrążonej w beznadziei społeczności oraz o kobiecie, która dorastała w dysfunkcyjnej rodzinie, a właściwie o jej niełatwej podróży – tej rzeczywistej – do rodzinnego domu i tej metaforycznej – w głąb samej siebie. W książce Smirnoff dużo jest naturalizmu, cielesności i śmiertelności. Za pomocą oszczędnej prozy autorka potrafi wydobyć niuanse i najsubtelniejsze odczucia, a przy tym przeróżne odcienie traumy i dramatu. Niemal całkowity brak interpunkcji, wielkich liter i wyodrębnionych dialogów zmusza czytelnika do literackiej uważności. "Pojechałam do brata na południe" to psychologicznie przenikliwa i do bólu realistyczna powieść utrzymana w typowym dla literatury skandynawskiej klimacie – surowym i powściągliwym – jednocześnie pełna autentycznych emocji. Niełatwo otrząsnąć się po lekturze – aż chciałoby się od razu mieć pod ręką kolejną część serii. Jeżeli lubicie literaturę skandynawską oraz motyw rodziny i traumy (ale nie tylko!), gorąco polecam. Warto przeczytać.

to zwykła podróż, jest to podróż do przerażającej przeszłości. Ze strony na stronie odkrywamy nowy fakty z ich życia, ale tajemnice nie są tylko w ich rodzinie, cała wieś pełna jest tajemnic, które są powszechnie znane, ale nigdy nie opowiedziane. Całość otulona jest obrazem surowego krajobrazu, który idealnie pasuje do całej historii. Zaskoczeniem dla mnie był styl pisania, do którego trzeba się przyzwyczaić, brak wielkich liter, przecinków oraz przejść między mową a narracją, ale z czasem przestałam zwracać na to uwagę. Czekam na kolejną część.

to zwykła podróż, jest to podróż do przerażającej przeszłości. Ze strony na stronie odkrywamy nowy fakty z ich życia, ale tajemnice nie są tylko w ich rodzinie, cała wieś pełna jest tajemnic, które są powszechnie znane, ale nigdy nie opowiedziane. Całość otulona jest obrazem surowego krajobrazu, który idealnie pasuje do całej historii. Zaskoczeniem dla mnie był styl pisania, do którego trzeba się przyzwyczaić, brak wielkich liter, przecinków oraz przejść między mową a narracją, ale z czasem przestałam zwracać na to uwagę. Czekam na kolejną część.