Ostatni raz

w sobie żal do matki oraz Ann tłumiącej wszystkie dotychczasowe uczucia. Obie kobiety oddziela gruba bariera - pełna ciszy, nieprzepracowanych problemów, niewyjaśnionych spraw, goryczy i pretensji. Obie pragną tak wiele sobie powiedzieć, a jednak milczenie przezwycięża, wyraża wszystko. I tym sposobem, za jednym razem znajdujemy się w głowie Sigrid, która tak bardzo pragnie przeprosin, a następnym, w głowie Ann - potrzebującej wybaczenia i troski. Proza skandynawska mogłaby wydawać się oschła i sucha, oszczędna w emocjach czy pozbawiona głębszych opisów, tutaj jednak cała ta prostota wybrzmiewa najmocniej, intensywnie ukazuje relacje dwóch kobiet, kipi od niewypowiedzianych słów, wybudza w nas wiele czułości i.. ciepła. To opowieść o rodzinie, byciu matką, radzeniu sobie ze śmiercią, pogodzeniu się z jej nieuchronnym nadejściem, próbie naprawienia błędów przeszłości i wykorzystania ostatnich chwil. Kibicowałam bohaterkom - by w końcu do siebie dotarły, by wypowiedziały na głos to na co tak długo próbują się zdecydować, by dały upust swoim myślom. A na końcu się popłakałam, bo te wszystkie przeżycia tak bardzo udzieliły się i mnie. Wspaniała była ta historia.

lód w relacjach pomiędzy matką i córką. Jednak na początku nie było tak jak jest teraz, na zewnątrz. Na początku było chłodno. Nie chcesz tam być, pełna żalu i scenariuszy w głowie, wiesz że nie chcesz tam być. Nie potrafisz usiąść i porozmawiać z własną matką. To moje myśli, które tłoczą się w głowie po lekturze książki. Masz wrażenie, że na ciebie napierają i nie dają ci się uspokoić. Przewracając ostatnią kartkę wiem, że jest mi bardzo smutno. Powieść "Ostatni raz" skończyła się pięknie. Wiedziałam, że jej nie odłożę pomimo, że przede mną tylko pięć godzin snu . Nie mogłam jej tak samej zostawić. Nie mogłam zostawić niedokończonej historii. Wiedziałam, że będzie dla mnie emocjonalnym obciążeniem ale nie potrafiłam. Dotarła do mnie ta historia. Przemówiła bólem, chłodem relacji, duszną atmosferą. Chciałoby się napisać, że to piękna powieść. Tak o niej napiszę. Jednak łatwa nie jest. Nie dlatego, że ma zły styl lub, że coś się w niej pruje na szwie, ale dlatego, że jest tak bardzo prawdziwa. Prawdziwa, szczera, bezpośrednia do bólu. Nie owija półsłówkami, nie otacza wizją obietnicy lepszego jutra. Jest surowa a jednocześnie napełniona przeróżnymi uczuciami. Siedzę tu i teraz, na tej kanapie. Czuję ciężar tej powieści, palcami przemykam po niej, miałam i myślę. Tak bardzo jest to moja książka. Uświadamia, daje przestrzeń do przemyśleń, pozwala poznać siebie w lustrze głównej bohaterki. Mogłabym się pokusić i napisać, że cała ta powieść jest w relacjach. Matki z córką, między partnerami, rodzeństwem, synem, mężem, lekarzem a pacjentem. Dużo tu nierozwiązanych spraw, niewypowiedzianych słów, żalu, smutku ale także prób pogodzenia się z tym co nieuniknione. Droga przez ten świat nie jest usłana różami. Coraz mniej czasu na sen. Coraz więcej trzeźwych myśli, prób stworzenia własnej wizji. Czy polecam? Tak. Warto. Bardzo warto choć to nie jest łatwy temat. Bo przecież żyjemy tak wygodnie, z myślą, że nas to nie dotyczy, że to co niepokonane gnieździ się w innym domu, w innej głowie. Płakałam ale nie na zewnątrz. Płakałam w głowie, w sercu. To książka z tych dla mnie. Książka o życiu. Książka o ludziach. Walki z chorobą a jednocześnie trudami naprawy tego co było szczytem nie do zdobycia. Podsumowując. Zapiszcie sobie nazwisko autorki. Myślę, że jeszcze nie jedna przed nami taka historia, stworzona z jej myśli.

"Współczesną Rodziną" Helgi Flatland, postanowiłam zapoznać się z najnowszą pozycją tej serii i tej autorki. "Ostatni raz" to książka napisana prostym, codziennym językiem, a jednocześnie bardzo ważna. Helga Flatland ubiera w słowa najskrytsze myśli, takie myśli, które zdarzają się każdemu z nas. A wiele tych myśli pozostaje nigdy niewypowiedzianych. To jak szykowanie się do ważnej rozmowy z partnerem lub rozmowy o podwyżkę z szefem - nic potem w stresie z zaplanowanych słów nie wychodzi. Głównym wątkiem jest relacja chorującej na raka matki z jej czterdziestoletnią córką. To one dwie są na zmianę narratorami powieści. Czytelnik zna ich wszystkie przeżycia i myśli. Spotykamy się tu więc z marzeniami, urazami, egoizmem i miłością - o których ta druga osoba nie ma pojęcia. Czy liczne niewypowiedziane, hodowane latami, wyrzuty znajdą ujście, czy pozostaną ukryte na zawsze? Czy padnie wyczekiwane "przepraszam"? Autorka potrafi prawdziwie i realistycznie pokazać współczesne problemy w relacjach z najbliższymi (matką, córką bratem czy partnerem). W jej książkach pewnie każdy odnajdzie coś co mu uzmysłowi, że nie jest osamotniony.

momenty przed sobą. Można początkowo odczuwać lekki chaos, jednak z kolejnymi stronami przyzwyczaiłam się do zamierzonej narracji bohaterek, gdzie pojawiają się liczne przeskoki, ponieważ tak jak w życiu, przypominamy sobie różne jego fragmenty. "Przywykłam do tego, że tęsknię za mamą, tęskniłam za nią przez większą część życia, ale ta tęsknota urosła we mnie w ostatnich miesiącach." Wiedziałam na co się piszę sięgając po tę lekturę, jednak osobiste wspomnienia wzięły górę i musiałam sobie dawkować tę historię.. Relacja matki i córki, kiedy byłyśmy obok siebie, tak niedoceniane.. Kiedy wspólny czas minął i już nie wróci, wspomnienia i ciężkie momenty z choroby powracają.. Książka jest trudna, w każdym razie była taka dla mnie ze względu na przeszłość. Odbiór, kiedy to choroba w większym stopniu pochłania bohaterkę przytłaczała mnie i powodowała uczucie tęsknoty.. "Nie potrafię niczego nie oczekiwać, i nie mam zamiaru jak najlepiej wykorzystywać czasu, który mi został." Jest to bardzo poruszająca proza, głęboka, zapadająca w pamięć. Najtrudniej patrzeć jak rodzic umiera na naszych oczach, a my nic nie możemy zrobić.. Kiedy to chcemy oddać od siebie najlepszą pomoc jaką możemy zaoferować, ale i mamy wgląd na drugą stronę, która nie chce się oszukiwać i wie jaki czeka ją koniec.. Brakuje mi słów, aby ją opisać. Jednocześnie słowa same nasuwają się w myślach. Trzeba samemu odkryć jej wartości, poznać spisane relacje rodzinne, zmierzyć się z trudami życia, ale i wyciągnąć własne wnioski jakie niesie. Zapewniam, że ta poruszająca lektura na długo pozostanie w Waszej pamięci.

wyrok uniewinniajacy." Nie ukrywam, że jestem ogromną fanką Serii Dzieł Pisarzy Skandynawskich, historii zdecydowanie niełatwych, ale za to niezwykle mądrych i życiowych, które jak już kiedyś pisałam, pozostawiają w czytelniku trwały ślad. Helga Flatland w książce "Ostatni raz" dotyka tematu choroby i umierania, temat trudny i wciąż zbyt rzadko poruszany, jednak autorce udało się ubrać w słowa to co niewypowiedziane. To jedna z tych opowieści, w których z pozoru nic się nie dzieje i wszystko wydaje się w porządku, ale tuż pod powierzchnią kłębi się cała masa emocji. Książka dojrzała i przejmująca, ale jednocześnie cudownie prosta, subtelna i do bólu prawdziwa.

na powieść tak przejmującą, trudną i niewygodną, że uwiera mnie ona później przez kilka dni i nie daje o sobie zapomnieć. Tak było z "Ostatnim razem". Ta książka to poruszający obraz przedstawiający trudne relacje łączące matkę i córkę. O problemach, z którymi się borykają i próbie wyjaśnienia sobie dawnych zaszłości, zanim starsza z kobiet umrze. To przede wszystkim potężna dawka emocji, które oplatają czytelnika niczym bluszcz, zaciskają coraz mocniej i dławią. Bólem, zazdrością, nieporozumieniami, ale też miłością. Helga Flatland podjęła się tematu, z którym wielu czytelników będzie się identyfikowało, przez co odczuwanie tych wszystkich emocji będzie spotęgowane. A wachlarz tych wszystkich uczuć jest szeroki i spektakularny. Flatland przepięknie zbudowała swoje postaci. Obdarzyła je olbrzymimi problemami, ale też wskazała im rozwiązanie. To nieprawdopodobnie zdolna pisarka, która wie jak uchwycić trudno zauważalne niuanse w życiu, czy komunikacji pomiędzy członkami rodziny. Nie robi jednak tego wprost, a subtelnie o tym opowiada i przeprowadza czytelnika przez ten trudny i emocjonalny proces. Wszystko tutaj pięknie skomponowano. I pełne niedopowiedzeń sceny, i przeładowane emocjami rozdziały, które w momencie, kiedy opowieść dobiega końca stają się coraz krótsze, i wreszcie zmieniająca się wciąż narracja. To powieść niemal doskonała, gwarantująca cały wachlarz przeróżnych uczuć, które buzują pod skórą w zależności od czytanej właśnie sceny. Wzruszająca, magiczna, ale i bardzo prawdziwa powieść o miłości, końcu i zamykaniu wszystkich spraw.

sentymentalizmu, a z wyczuciem, empatią i szczerością. Helga Flatland zagłębiła się w jedno z najtrudniejszych i najbardziej intymnych ludzkich doświadczeń – choroby i umierania. I uczyniła to w sposób autentyczny, subtelny i wielowymiarowy. Książka Helgi Flatland przemówiła do mnie wyjątkowo mocno – wzbudziła głęboki smutek i skłoniła do refleksji. To dowód na to, że pismo autorki potrafi dotrzeć w najgłębsze zakamarki serca i umysłu. Właśnie taką literaturę, dojrzałą, szczerą i empatyczną, cenię. Jeden z moich ulubionych tytułów Serii Skandynawskiej, polecam.

serce, ale otwiera również oczy, czytelnik zastanawia się nad relacjami we własnej rodzinie. Mnie bardzo poruszyła i myślę, że zostanie ze mną na dłużej.