Ciche wody

wodą, nudą i irytacją. Jest niekomfortowa, zwyczajna i inna zarazem. To powieść napisana w specyficzny sposób, nie ma w niej dialogów, a jedynie strumień świadomości osób zamieszkujących domki kempingowe w Szkocji. To przedstawienie myśli ludzi znudzonych i sfrustrowanych. To opis najzwyklejszych czynności jakie wykonują. To przepięknie oddana mroczna, niepokojąca atmosfera i jedynie 24 godziny akcji. Bardzo lubię taką codzienność i prostotę w książkach, a czytanie o takich najzwyklejszych czynnościach czy myślach - najzwyczajniej w świecie mnie relaksuje i sprawia mi przyjemność. Moss pozwoliła mi „wejść” w głowy bohaterów, wraz z nimi zastanowić się nad rzeczami mało istotnymi, a jednak tak dobrze mi znanymi. Niestety, nie wystarczyło mi to, by po skończeniu poczuć pełną satysfakcję - czegoś w tej książce zabrakło. Może chodzi tu o brak zdań, które wywołałyby we mnie emocje, a może o bohaterów, którzy byliby mi bliżsi…? I mimo że czytając spędziłam przemiło czas, obawiam się, że za jakiś czas o niej zapomnę.

wody” Sarah Moss (tłum. Paulina Surniak) stanowiły moje drugie spotkanie z tą brytyjską autorką - i choć ostatecznie to “Mur duchów” wyszedł bardziej zwycięsko z tego starcia, nie ukrywam, że ta krótka powieść też miała w sobie coś intrygującego. Przygoda zaczyna się wśród domków letniskowych w skąpanej deszczem Szkocji - tam spotykamy kilkunastu wczasowiczów i wkradamy się we fragmenty ich żyć. Z jednej strony taka mnogość perspektyw jest zdecydowanie na plus, bo pozwala spojrzeć na daną książkową rzeczywistość z różnych punktów widzenia, z drugiej natomiast - o wiele bardziej lubię książki, w których mogę się zżyć z postaciami, gdzie jest im poświęcone nieco więcej czasu. Muszę jednak przyznać, że autorce bardzo dobrze wychodzi rozdzielanie tych różnych punktów widzenia, każdy bohater i bohaterka ma swoją indywidualność. Podczas lektury towarzyszy nam uczucie niepokoju, fabuła nieustępliwie wiedzie nas ku zakończeniu i wyjaśnieniu pewnej tajemnicy, zarysowanej na poprzednich stronicach - owo zakończenie może i jest zaskakujące, dobrze zamyka tę historię, mnie jednak czegoś w nim brakowało. “Ciche wody” to dobra propozycja na jeden jesienny deszczowy wieczór, jednak mam wrażenie, że szybko zapomnę o tej książce. Nie zamierzam jednak porzucać dalszego poznawania twórczości Moss.

rozpływa się. Ta ucieczka codzienności sprawia, że nicość w chwili ujawnienia jest czymś zadziwiającym. Niesamowite to codzienne, które wyszło z ukrycia i przestało być sekretem. Codzienność to my sami. Zwyczajni, pospolici, banalni. Schwytani przez prozę życia, która już dawno przestała być ideałem. Sfera życia wywłaszczona z prawdy o sobie i dla siebie. Banalna upiorność nadejścia tego, co przewidywalne. Długo wyczekiwany wypoczynek, skąpany w deszczu. Kilka rodzin spędza letnie dni na kempingu w Szkocji. Jeden dzień z życia ludzi znudzonych bezczynnością. Czy zakłóci coś ten beznamiętny spokój urlopowiczów? Powieść pachnąca deszczem i przesycona wilgocią. Elektryzująca, spokojna, w której zatopicie się w bezkres ludzkich przemyśleń. Sensualna proza wciąga i otula, tworzy atmosferę nieprzewidywalności. Pomimo stagnacji jest coś co przyciąga. Autorka znakomicie buduje napięcie. Panuje niezapomniana i nieoczywista aura wokół bohaterów. Zmęczeni pogodą poszukują atrakcji. Zagłębimy się w ich myśli, czasami nieprzewidywalne, owiane tajemnicą. W strugach deszczu powstanie nagle chaos. W codzienności dnia ukryte emocje. Życie przytłacza. Przenika do wnętrza, piętrzy się kalecząc już i tak poranione dusze. Przemyślenia, od których nie można się opędzić, docierają do świadomości, wybrzmiewając na nowo i tworząc nową rzeczywistość. Okrutna aura wzmaga spostrzeżenia i niezadowolenie z życia. Z pozoru ciche wody, spokojne, drzemiące gdzieś głęboko, wyzwalają ukryte demony i zaskakują. Dostrzeżemy tu wiele życiowych prawd i problemów egzystencjonalnych. Emocje i klimat jaki tworzy autorka grają tu pierwsze skrzypce. Można nawet pokusić się o stwierdzenie, że to powieść psychologiczna. Gorąco polecam.

ale ta historia również ma w sobie coś wyjątkowego. Akcja rozgrywa się w trakcie 24 godzin na deszczowym kempingu, gdzie poznajemy dwunastu różnych bohaterów. Autorka w doskonały sposób zakrada się do ich umysłów i opisuje emocje, z którymi aktualnie się mierzą. I choć ciężko mówić tu o jakiejś większej akcji, to przez cały czas mamy poczucie, że nadchodzi coś nieodwracalnego. Książka ma specyficzny klimat. Moim zdaniem to właśnie sprawia, że jest na swój sposób wyjątkowa. Czy będzie to zatem propozycja dla każdego? Myślę, że nie. To książka dla dojrzalego czytelnika, dla kogoś kto nie oczekuje jedynie akcji, a potrafi docenić niezwykłe pióro autorki i sposób w jaki opisuje bohaterów, ich emocje, przeżycia. Klimat książki jest mroczny i tejemniczy. Nie wiemy tak naprawdę co czeka bohaterów i w którym momencie przyjdzie nam się z nimi rozstać. Zakończenie jednak nadchodzi zbyt szybko i jest zaskakujące. Czegoś mi zabrakło, sama nie potrafię określić o co chodzi, ale mam wrażenie, że książka skończyła się nagle. Chciałam jeszcze pozostać w tym świecie, nostalgicznym, melancholijnym a jednocześnie niepokojąco mrocznym. Nie chce zbyt wiele zdradzać, bo też ciężko mi cokolwiek napisać o fabule książki. Musicie sami odkryć jej fenomen.