Krótko i szczęśliwie. Historie późnych miłości

wciąż nie traci impetu. Powstają kolejne tomy serii o Kociej Szajce, a w międzyczasie reportaż Krótko i szczęśliwie. Historie późnych miłości. Jest to niezbyt obszerny, można powiedzieć że kameralny, zbiór tekstów przedstawiających historie miłosne ludzi dojrzałych. Składa się nań 11 historii zebranych i zaprezentowanych przez autorkę, a nawet w wersji audiobookowej przez nią przeczytanych (cóż, Agata Romaniuk jest kobietą wielu talentów i świetnie wypada także jako lektorka własnych książek). Są to bardzo proste, a zarazem niesamowite historie, spójne w temacie, choć różnorodne w przebiegu. Znajdziemy tu choćby opowieść o przedziwnym trójkącie, w jakim szczęśliwie trwają mąż, żona i jej kochanek. Jest historia zagraniczna, o parze, która poznała się poprzez anons w prasie (jak bardzo to niewspółczesna metoda!), para starszych muzyków, którzy uciekli z Ukrainy, unosząc ze sobą ledwie jedną z dwóch altówek, walizkę i kota. Jest opowieść o mężczyźnie, który po śmierci żony przestał całkiem mówić oraz o pewnej parze... korespondencyjnej. Historie zebrane w książce są szalenie wzruszające, pełne ciepła i nadziei, nawet jeśli ich elementem jest schyłek życia. Pokazują to oblicze uczucia, o którym rzadko się myśli i mówi - dojrzałego, często wyzbytego złudzeń czy wielkich nadziei, spokojnego, a jednocześnie czarująco ujmującego. I budzącego zazdrość, bo przecież pięknie jest kochać szczęśliwie, nawet jeśli krótko. Romaniuk pisze prostym, klarownym językiem, oddając głos bohaterom swoich tekstów. Usuwa się w cień, nieznacznie jedynie zaznaczając swoją obecność tam, gdzie wynika ona z relacji z rozmówcą. Nie projektuje też swoich emocji na poszczególne historie, pozwala im wybrzmieć czystym tonem, bez pogłosu, a potem rezonować w czytelniku na swój własny sposób. Emocje wzbudzać mają same historie i ich bohaterowie, nieukierunkowane komentarzem odautorskim. Książka nie jest obszerna objętościowo, ale dobór tekstów i różnorodność opowieści sprawiają, że jest doskonale skomponowana i wyważona. Wszystko jest tu bardzo w punkt. Podane ze smakiem, pewną czułością (nie mylić z czułostkowością). W tych ciężkich, smutnych czasach reportaż Agaty Romaniuk jest jak plaster na obolałą duszę, rozgrzewa od środka i sprawia, że na kilka chwil czujemy posmak tego szczęścia, którego doświadczają bohaterowie. Ich historie często wcale nie są proste, częściej słodko-gorzkie, ale dowodzą, że nigdy nie warto tracić nadziei i cieszyć się choćby tym, co dostajemy od losu. Myślę, że takiej książki potrzebowałam.

filozofii. Każdy z nas ma też swoją definicję miłości i myślę, że przyciągamy się wtedy gdy te definicję są w miarę podobne, mają ten sam mianownik. Agata Romaniu w swojej książce pokazała nam różne oblicza i różne okoliczności uczuć, rodzące się z przypadku i całkowitego nieplanowania. Książka składa się z jedenastu historii i każda jest równie ciekawa. Mamy miłość Staszka do Marii, która jest chora na Alzheimera, mamy opowieść o trójcy nieświętej, której bohaterem jest Rysio, Maniek i Lusia i cała trójka żyje w zgodzie i miłości ze sobą wbrew wszystkim, jest miłość Millie i Joe, który traci wzrok, oraz smutna opowieść o Lubie i Dmytro, którzy uciekają przed wojną na Ukrainie, zabierając ze sobą ukochanego kota i altówkę. Wszystkie te opowiadania są prawdziwe, bo ukazują rzeczywistość, ale nie zawsze taką zamkniętą w ramy schematu, mogą nas zadziwić, zawstydzić, również zasmucić. Czytając autorka skłoniła mnie do refleksji, że nie wszystko może lub musi być czarne lub białe, że może być szare i też będzie dobrze, udowodniła, że miłość może być wszędzie. Książka jest piękna, musicie ją przeczytać szczególnie teraz, w te jesienne wieczory, wtulając się w ciepły kocyk z kubkiem gorącej, korzennej herbaty.

Omanu ("Z miłości? To współczuję"), czy kreśli przejmujący portret utalentowanej skrzypaczki kochającej muzykę ("Proste równoległe"), jest w stanie uchwycić subtelne tony oraz stworzyć przenikliwą opowieść – autentyczną, ludzką, poruszającą i umysł, i serce. "Krótko i szczęśliwie" to również książka o miłości, ale niebanalna, bo jej motywem przewodnim jest miłość dojrzała – taka, która przychodzi późno, jesienią życia, czasami nawet na ostatniej prostej. Na reportaż Agaty Romaniuk składa się jedenaście zwykłych-niezwykłych historii ludzi, którzy kochali krótko i szczęśliwie. Do których miłość przyszła po wielu długich latach, gdy już zupełnie się jej nie spodziewali. Którzy znaleźli w sobie odwagę, by powiedzieć miłości "tak" – mimo wątpliwości, przeszkód, społecznego tabu, ludzkiej ciekawości i niechęci. Reportaż Agaty Romaniuk, choć na pierwszy rzut oka niepozorny, ma ogromną moc – wzbudził we mnie wiele przeróżnych uczuć, dostarczył wzruszeń i otulił nadzieją. Wspaniale napisana, wartościowa i dojrzała publikacja. Gorąco polecam.

Bardzo wciągnęły mnie historie bohaterów, Autorka idealnie ujęła ich miłość, wytrwałość, radość, smutek i tęsknotę. Mamy tu przykład na to, że na miłość nigdy nie jest za późno, jak i na to, że należy korzystać z każdej chwili, bo nigdy nie wiemy, co nas w życiu może spotkać . Przepiękny, wzruszający i pełny emocji reportaż, który mnie oczarował, gorąco polecam.