Rumunia. Albastru, ciorba i wino

Niewątpliwie są to sprawy które dziś mogą się wydawać istotne, ale tylko nieliczne spośród nich okażą się istotne z punktu widzenia czasu, tak po upływie 20 lat. Trochę szkoda że fascynująca książka traci tym więcej im bliżej jej końca. Autorkę usprawiedliwia tu wprawdzie jej wiek - nie ma jeszcze dystansu do spraw bieżących. Moim zdaniem Rumunia jest zaskakująco podobna do Polski - a raczej do tego czym byłaby dziś Polska gdyby nie nasze wyczyszczenie etniczno-kulturowe w efekcie Drugiej Wojny Światowej. Rumunii takie wyczyszczenie nie dotknęło. Autorka zapewne zauważa ale w książce pomija milczeniem fakt że różne grupy etniczne w Rumunii żyją razem ale jak gdyby obok siebie. Że wjeżdża się do rumuńskiego miasta i pierwszymi budynkami potrafią być dwie cerkwie i kościół - albo w Siedmiogrodzie jedna cerkiew i dwa kościoły. Za nimi blokowisko z czasów socjalizmu. Potem dopiero właściwe miasto. Kościoły powstały na zewnątrz bo powstały później: Geniusz Karpat nie pozwalał budować kościołów.

wrażeń z lektury: Po pierwsze polecam nie czytać na głodnego! Głównie w pierwszej części książki ślinka ciekła mi non stop! Moim marzeniem było spróbowanie ciorby - kwaśnej zupy z dużą ilością mięsa i warzyw. A kiedy pochłonął mnie rozdział o miłości Rumunów do śmietany, o milionach rodzajów śmietan, o kulturze spożywania śmietany, to miałam ochotę... na śmietanę! I to nie są żarty. Można powiedzieć, że Rumunia to kraj śmietaną płynący! Po drugie stwierdzam, że można czytać ją wszędzie. Jest napisana tak zgrabnym językiem, że gdziekolwiek byśmy się znajdowali, to nasza wyobraźnia przeniesie nas od razu do rumuńskich miejsc pełnych folkloru, ludowości, obrzędów. Możemy w myślach założyć bluzki z rumuńskim haftem i przyłączyć się do ławeczkowania z sąsiadkami. Po trzecie spodziewajmy się kilku smutnych opowieści. Mnie szczególnie poruszyła historia wsi Geamana. Nie potrafię sobie wyobrazić co czuli ludzie, którzy zostali przesiedleni, a ich miejsce zamieszkania zalane zanieczyszczeniami z kopalni miedzi. Widok wieży kościoła i nagrobków wynurzających się z niebezpiecznych chemikaliów jest wstrząsający. Po czwarte bądźmy gotowi na to, że odtąd Rumunia nie będzie już dla nas tą samą Rumunią. W książce autorka rozprawia się z krzywdzącymi naród rumuński stereotypami. To ważne i cenne, bo mam świadomość jakie wyobrażenie o Rumunach mamy my Polacy. Przy tej lekturze możemy dojść do wniosku, że mamy dużo wspólnego z Rumunami. Po piąte, jeśli wybieracie się do Rumunii sięgnijcie na pewno po tę książkę! A jeśli nie wybieracie się, to też sięgnijcie! Ciekawostki językowe, przegląd rumuńskich przekleństw, prawda o Drakuli, historyczno-polityczne (wcale nienudne!) fakty, miejsca takie jak wulkany błotne czy Wesoły Cmentarz to coś, co warto poznać.

o tym kraju nie wiedziałam do tej pory zbyt wiele, a po drugie, opowieść autorki okazała się barwna, wciągająca i pełna interesujących szczegółów. Agnieszka Krawczyk, mierząc się z mitami i stereotypami, odczarowuje Rumunię, ale co ważne nie tworzy wcale laurki i nie unika trudnych tematów. Rumunia w książce ma słodko-gorzki smak i dzięki temu jest tak bardzo fascynująca. Z przyjemnością czytałam o rumuńskich tradycjach, kuchni i religijno-ludowej sztuce. Ciekawe okazały się dla mnie fragmenty dotyczące Draculi (a właściwie Włada Palownika), Wesołego Cmentarza, rumuńskiej przyrody oraz codziennego życia i mentalności Rumunów. Ponieważ Agnieszka Krawczyk od wielu lat mieszka w Rumunii, jej relacja pełna jest trafnych spostrzeżeń (zarówno z punktu widzenia obcokrajowca, jak i tubylca). W książce czuć życzliwość, pasję i "podróżnicze zadziwienie", które pozwala zobaczyć i doświadczyć więcej, a fascynacją dzielić się z innymi. Publikacja Agnieszki Krawczyk przybliża Rumunię - pokazuje różne oblicza kraju i jego mieszkańców. Czasami z lekkością i humorem, czasami ze smutkiem i nostalgią, czasami z szeroko otwartymi oczami i wyrazem zdziwienia na twarzy - ale zawsze z życzliwością, szczerością i zaciekawieniem. "Rumunia. Albastru, ciorba i wino" to nie tylko wartościowa publikacja, którą warto polecać, ale też świetna czytelnicza rozrywka - podróż, która, choć literacka, dostarcza wielu nowych wrażeń, smaków, zapachów i barw. Dzięki Agnieszce Krawczyk, siedząc w wygodnym fotelu w zaciszu domowym, mamy niepowtarzalną okazję poszerzyć swoje podróżnicze horyzonty. Z przepięknie wydaną "Rumunią" to prawdziwa przyjemność. Serdecznie polecam.

o tym kraju nie wiedziałam do tej pory zbyt wiele, a po drugie, opowieść autorki okazała się barwna, wciągająca i pełna interesujących szczegółów. Agnieszka Krawczyk, mierząc się z mitami i stereotypami, odczarowuje Rumunię, ale co ważne nie tworzy wcale laurki i nie unika trudnych tematów. Rumunia w książce ma słodko-gorzki smak i dzięki temu jest tak bardzo fascynująca. Z przyjemnością czytałam o rumuńskich tradycjach, kuchni i religijno-ludowej sztuce. Ciekawe okazały się dla mnie fragmenty dotyczące Draculi (a właściwie Włada Palownika), Wesołego Cmentarza, rumuńskiej przyrody oraz codziennego życia i mentalności Rumunów. Ponieważ Agnieszka Krawczyk od wielu lat mieszka w Rumunii, jej relacja pełna jest trafnych spostrzeżeń (zarówno z punktu widzenia obcokrajowca, jak i tubylca). W książce czuć życzliwość, pasję i "podróżnicze zadziwienie", które pozwala zobaczyć i doświadczyć więcej, a fascynacją dzielić się z innymi. Publikacja Agnieszki Krawczyk przybliża Rumunię - pokazuje różne oblicza kraju i jego mieszkańców. Czasami z lekkością i humorem, czasami ze smutkiem i nostalgią, czasami z szeroko otwartymi oczami i wyrazem zdziwienia na twarzy - ale zawsze z życzliwością, szczerością i zaciekawieniem. "Rumunia. Albastru, ciorba i wino" to nie tylko wartościowa publikacja, którą warto polecać, ale też świetna czytelnicza rozrywka - podróż, która, choć literacka, dostarcza wielu nowych wrażeń, smaków, zapachów i barw. Dzięki Agnieszce Krawczyk, siedząc w wygodnym fotelu w zaciszu domowym, mamy niepowtarzalną okazję poszerzyć swoje podróżnicze horyzonty. Z przepięknie wydaną "Rumunią" to prawdziwa przyjemność. Serdecznie polecam.